توسعه پایدار موضوعی است که حوضه تمدن ایرانی از هزاران سال پیش با آن آشنایی داشت. کاوش‌ها نشان می‌دهند که کشاورزی در این سرزمین به دورزمانی شاید ۱۰-۹ هزار ساله باز می‌گردد و به احتمال بسیار ایران خاستگاه کشاورزی در جهان است. این سرزمین از سوی بسیاری از پژوهشگران غیرایرانی خاستگاه کشاورزی آبی در شش هزار سال پیش نیز شناخته شده است. ابداعات ایرانی چون شبکه‌های برداشت از رودها، چرخ چاه‌های ایرانی، چاه‌ها، آبراهه‌های زیرزمینی، قنات‌ها، ساختمان‌های پایدار، شهر باغ‌ها، همه نمونه‌های هماهنگی با اقلیم و توسعه پایدار به شمار می‌روند. در دهه‌های گذشته تقلید از الگوی توسعه نابومی در بخش آب، نه تنها آبخیزهای کشور را در نوردید که همچنین تقلید از الگوی نابومی ناهماهنگ با اقلیم در شهرسازی سبب شد که شهرسازی ایرانی به شیوه شهر باغ‌های دارای تسهیلات محلی تأمین آب، بر پایه الگوی مصرف صرف‌جویانه، پایدار و با معماری آمیخته با هنر متعالی بومی ایرانی کنار گذاشته شود و شهرهای ناسازگار با زیست بوم گسترش یابند. آبرسانی شهرها بهانه‌ای شد تا سدسازی به شیوه نابومی و تقلیدی بدون توجه به تربه ارزشمند ملی در کنارگذاری سدسازی، تشدید شود تا آنجا که سدسازی تنها رویکرد مدیریت تأمین آب رسمی کشور شد. نویسنده این کتاب ضمن نقد سیاست‌ها و رویکردهای جاری مدیریت آب در کشور، گوشه‌ای از پیامدهای خسارت بار آن را ارائه می‌نماید. او بر این باور است که آسیب‌شناس معضلات آب کشور کمک می‌کند بتوانیم راهنکارهای غلبه بر مشکل را بیابیم.

برای ارسال نظر وارد سایت شوید